Fontana Julian (Jules) Ignacy, polski kompozytor, pianista, pedagog, prawnik, publicysta i tłumacz, przyjaciel, uczeń, kopista i edytor Oeuvres posthumes Chopina. Pochodził z rodziny znakomitych architektów włoskich osiadłych w Polsce w XVIII w. Wraz z Chopinem uczęszczał do Liceum Warszawskiego i Konserwatorium J. Elsnera. Od 1828 r. studiował na Wydziale Prawa i Administracji UW; uczestnik powstania listopadowego. Na emigracji przebywał kolejno: w Hamburgu, Paryżu (1832), w Anglii (1832/3-1835), powtórnie w Paryżu (1835-1844), na Kubie i w Stanach Zjednoczonych (1844-1851), znów w Paryżu (1851-1869).
Jeden z najbliższych przyjaciół Chopina, obecny przy nim od najmłodszych lat. Jego kontakty z Chopinem w okresie warszawskiego były bardzo bliskie. W 1828 r. w sali F. Bucholtza wykonał z nim wspólnie Rondo C-dur na 2 fort. (op. 73). Po upadku powstania listopadowego spotkał się z Chopinem w Paryżu w 1832 r. i był przez pewien czas jego uczniem. Fakt ten akcentował w późniejszych latach. Następnie osiadł w Londynie, gdzie występował m.in. w towarzystwie I. Moschelesa. W 1835 r. powrócił do Francji i zamieszkał z Chopinem. Współpracował z nim odtąd ściśle jako kopista i osobisty sekretarz.
Do 1841 r. sporządził dla Chopina ok. 50 kopii-czystopisów, które posłużyły za podkłady do wydań francuskich, angielskich i niemieckich. Szczególnie obarczony zleceniami był od 1838 r., gdy Chopin związał się z G. Sand. Nieobecny w Paryżu Chopin polecał mu wszelkie swoje interesy: negocjacje z wydawcami, wykonywanie kopii i przeprowadzanie korekt rękopisów przeznaczonych do druku; Fontana niekiedy sugerował Chopinowi pewne zmiany (Polonez c-moll op. 40, dedykowany Fontanie).
W 1839 r. podjął pierwszą próbę wyzwolenia się spod wpływów Chopina. Wyruszył z koncertami i osiadł na dłużej w Bordeaux. W 1841 r. powrócił do Paryża i znalazł się znów blisko Chopina. Jesienią 1841 r. zerwał z nim kontakt i poważnie zainteresował się komp. Po koncercie w paryskiej sali Erarda 17 III 1843 r. wyruszył w tourneé (Vichy, Dieppe, Akwizgran).
Wiosną 1844 r. udał się na Kubę i osiadł w Hawanie. Zyskał tam artystyczne uznanie i został dyrektorem Hawańskiego Towarzystwa Filharmonicznego. Jako pierwszy zaprezentował dotąd nieznaną na Kubie twórczość Chopina. Pod koniec 1845 r. osiadł w Nowym Jorku, gdzie koncertował z uczniem Paganiniego, C. Sivorim. Został przedstawicielem na całą Amerykę wytwórni fortepianów Pleyel. W VIII 1848 r. przebywał na krótko w Londynie (korespondował z Chopinem, ale nie doszło do spotkania). W 1851 r. osiadł na stałe w Paryżu. Do 1859 r. poświęcił się edycji pozostających w rękopisach dzieł Chopina (Oeuvres posthumes, op. 66-74) za upoważnieniem rodziny zmarłego. Brał czynny udział w koncertach promujących wydanie pośmiertne (Salle Pleyel, 1856 i 1857).
Nagła śmierć żony w 1855 r. pozbawiła go środków do życia. Utraciwszy słuch na początku lat 60. przeniósł swe zainteresowania na niwę literacką: publikował artykuły, dokonał tłumaczenia Don Kiszota Cervantesa z oryginału na język polski (rękopis niewydany spłonął), ogłosił rozprawy: Kilka uwag nad pisownią polską (1866, 1869) oraz Astronomia ludowa (1869). Pozostając w nędzy i cierpieniu fizycznym, aby ocalić dla syna resztę kapitału po zmarłej żonie odebrał sobie życie.
Twórczość Fontany pozostaje pod silnym wpływem Chopina. Przejawia się on przede wszystkim w ograniczeniu się do komponowania na fort., w samym zaś dziele w zakresie harmoniki, dźwięk. aury, sięganiu do form, a wreszcie w bezpośrednich zapożyczeniach: reminiscencjach i cytacjach. Indywidualne cechy ujawnił Fontana w cyklach miniatur op. 8 i 9, a szczególnie w fantazji La Havanne op. 10. Jako pierwszy kompozytor europ. wprowadził w niej elementy folkloru kubańskiego i hiszpańskiego, wyprzedzając m.in. powstałą 18 lat później Rhapsodie espagnole F. Liszta.
